موسیقی خوب همه چیزه. محرکه. وادار می کنه به فکر کردن ، نوشتن، دیدن
، راه رفتن ، خندیدن، گریه کردن. این کاریه که هیچ چیزی نمی تونه انجام بده. تو
بهترین حالت یه موزیک می تونه اشکتو در بیاره و تو غمگین ترین لحظه موزیک می تونه
بلندت کنه، برقصوندت. هر نت باهات حرف می زنه می گه که چیکار کن. من اینا رو ازش
دیدم که می گم حرفاشو شنیدم. عین یه دست هولم داده عین یه مادر نوازشم کرده و عین باد
بلندم کرده سبکم کرده مستم کرده.
موزیک منو می بره به عمق کلمه ها ، به ته فکرا، به اوج آسمون. بزرگم
می کنه.
چطور آدما بی موهبت موسیقی زندگی می کنن؟ چطور می تونن خودشونو محروم
کنن از آوا، از آهنگ، از صدای ریتمیک؟
دارم النی کاراایندرو گوش می
دم. دارم باهاش حال می کنم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر